Thuis maar...dit vergeten wij nooit meer!!

Kort verslag: Naar het mooie strand Los Frailles geweest met een 'tuktuk'. Gezellig met een Ecuadoriaanse familie contact gehad op het strand van Puerto Lopez. En naar het hoofddoel van deze reis geweest: de school van Fernanda en mijn oud voetbal ploeggenoot Kasper in Ecuadors grootste stad Guayaquil. Gezellige dagen met hun gehad maar ook heeft het indruk gemaakt op alle leden van ons gezin. Zelf meedoen aan het adoptieplan?? Check: http://travelmessage.nl/kasper/index.php?page=dagboek&dagboek_id=35688
FOTO'S MET O.A. DE SCHOOLFOTO'S: https://picasaweb.google.com/110525934099366067838/222422012?authkey=Gv1sRgCP6_0pG2jb6BHQ

Uitgebreider verslag: Woensdag 22 februari – Zondag 26 februari
*Nog niet vermeld maar in Ecuador wordt met de Amerikaanse Dollar betaald. Wij hebben van de week 1 Dollar voor 0,76 Euro gekregen.

Weer thuis en gelijk weer in de problemen van voor onze reis. Geen water en gezeik met de auto’s/verzekering. De SEAT is gelukkig total loss verklaart. Maar alles laat weer op zich wachten. B.v. is het politie rapport (3 weken!!) nog niet binnen. Maar zoals mijn ouders mooi aangaven in hun reactie op het 1e verslag: “Geniet van elkaar, de ellende vergeet je iets sneller als je morgen de armoede om je heen ziet.” Het school verslag os iets verderop en maakt duidelijk dat dit land in opkomst nog een lange weg te gaan heeft…

Op woensdag 22/2 zijn we met de camionetta naar het strand van Los Frailes gereden nadat het was gestopt met regenen. Het blijft regentijd dus een buitje kan zo bezig zijn. Meestal is dit echter in de nacht. Voor 15 Dollar wordt je zo'n 10km verderop afgezet en weer opgehaald in zo'n 'tuktuk'.
Het mooiste strand in de buurt en Jet begon er lol in te krijgen om met mij 'golfje' te duiken (wachten tot er een leuke aankomt en je dan een beetje mee laten voeren naar het strand).
We hadden een aantal dagen gewacht met naar dit strand gaan omdat met de carnavals drukte wij begrepen hadden dat het afgesloten was geweest door de grote hoos die er op afkwam. Nu was het lekker rustig en leek het bijna een prive strand.

Tegen de avond naar het strand in het centrum van Puerto Lopez gegaan en daar een nieuwe verslaving van ons bevredigd: Mojito's drinken!
Jet en Suus zaten te spelen in het zand met wat kindjes van een naast ons zittende familie Ecuadorianen. Al snel kwamen wij in een 'handen en voeten' gesprek met hun. Vermakelijk was het wel en degene die het meeste het woord deed was een jongen van nog geen 30 die vader was van drie van de vele kinderen die er waren. Na een tijdje zetten wij een fles Pilsener neer (0,6 L bier). De familie zat al de gehele tijd van een fles te drinken incl. 1 plastiek glaasje. Een beetje karig in onze gedachten maar hier werkt het zo. Niet veel later komt de eigenaresse naar hun tafel en wat wij begrepen dacht ze dat zij zelf drank meegenomen hadden. De familie keek ons ook nog even aan en wij bevestigde dat deze van ons was. Een hele opluchting leek er door de groep te gaan.
De oudste met een gekleurde hoed en een 'foute' zonnebril noemde ik 'Grande papa' en dat maakte de lol alleen maar groter. Hij leek op Eddy Wally maar ja leg dat maar uit aan Ecuadoriaan...
Om de steeds chagrijniger kijkende eigenaresse nog wat verder te pesten bestel ik nog een fles bier voor de familie (met wat extra benadrukking dat het voor hun was) en nog een paar Mojito's voor ons. Ze doen over die Mojito's overigens zo'n 10 minuten en wilde gaan sluiten dus wij en de gehele groep zag de humor daar wel van in.
Na wat foto's maken en vriendelijk afscheid nemen kwam ook een einde aan het bezoeken van de strandbars van Puerto Lopez. 's Avonds weer lekker gegeten in het hotel (eigenlijk maar 1x buiten de deur gegeten, niets voor ons maar of het kwam zo uit en ook waren wij niet echt onder de indruk van de eettentjes in het centrum zelf).

Donderdag 23/2 zijn wij om 9.00 uur opgehaald voor een autorit van iets meer dan 3 uur naar Guayaquil. Havenstad en tevens grootste stad van het land met 2,6 miljoen inwoners. Deze stad hadden wij al eens bezocht in 2002. En toen vooral de binnenstad met een aantal mooie pleinen/parken vol hele grote leguanen. De Malecon 2000 is een boulevard aan de baai richting zee die wel erg opgedirkt is. Te fraai in vergelijking met de rest van de stad. Restaurants,bars, winkels, pleinen en parken. Allemaal keurig onderhouden maar te kits van opzet.
Nu zouden wij er niet komen maar hele andere dingen zien die wij nog niet gezien hadden.

De bochtige wegen in het begin had Jet ziek gemaakt maar zeer waarschijnlijk broedde er al wat want zelfs de volgende morgen had ze nog een beetje koorts.
Hostal Iguanazu ligt op een mooie plek in een behoorlijke wijk, tegen een beboste heuvel aan..Bij aankomst vonden wij het zwembad wel wat groen...en later bleek dat deze ook schoongemaakt moest worden. Ongelofelijk, 2e keer al deze vakantie dat we de meiden teleur moeten stellen.
Zo groen kan nooit van 1 dag zijn dus ik zeg ' Geef dan die kamer met jacuzzi maar' het antwoord 'Ja maar' viel wat verkeerd. 'Jullie kunnen geen beloofd zwembad regelen en het is altijd morgen hier!' Niet veel later zitten we met z'n allen in de jacuzzi...wel met koud water...

Later probeerde hij bij Josette nog om de kamerprijs 15 Dollar per nacht hoger te maken ’had hij tegen mij gezegd’. Net of we niet met elkaar praten...

Kasper heb ik opgebeld op die middag om wat af te spreken voor de avond. En toen zaten wij als oud-voetballers onder elkaar aan de pils op een terras van een uitgaanswijk van Guayaquil. Vele verhalen van hun in Ecuador, wij in Wallonie en de gelijkenissen kwamen op tafel. Zoals dat zij op dat moment ook geen water hadden. Niet door vorst want die kennen ze rond de evenaar niet maar door de vele regen was een buis weggespoeld. Rond 7.30 uur de volgende dag was alles hersteld.

Lo Nuestro is een restaurant met een sjieke sfeer en hebben een kaart met diverse Ecuadoriaanse menu’s ( http://www.lonuestro.com.ec/home_ing.html ). Gezellig was het en daarmee een goed begin van een kennismaking (Fernanda) en een weerzien (Kasper).

NAAR DE SCHOOL ‘Semillero de la Patria’ !!!:
D-Day is wellicht wat groot gezegd maar voor ons was deze dag wel het doel van deze reis. Ecuador hadden wij voor een groot deel gezien in 2002. Middels deze reis nog meer maar zo ver in een gemeenschap komen als wij konden door deze reis vooral via Fernanda en Kasper hebben wij zelf nog nooit meegemaakt op al onze reizen.

Het verkeer is in de laatste jaren met 300.000 auto’s toegenomen in Guayaquil door een maatregel van de president. Betere leningen is het antwoord maar veroorzaakt op een totaal van nu 800.000 auto’s in de stad wel voor een probleem en daardoor is Kasper ook iets later dan gepland.

In de auto verteld Kasper sowieso wat veranderingen die doorgevoerd zijn de afgelopen jaren. Zo is er een verplichte ziektekostenverzekering (werkgevers betalen een groot gedeelte) en auto verzekering ingesteld. Ook een minimum loon is vastgesteld. Het laatste is 290 Dollar per maand. Voor ons nog steeds niets (220,- Euro ongeveer) maar bedenk dat er voor deze beslissing geen minimum was en mensen dus gerust een maand voor minder dan 100 Euro per maand moesten werken. Dit is in ieder geval al iets beter…

Verder zijn er diverse snelwegen aangelegd en worden er waterleidingen aangelegd. Want ons hotel in Puerto Lopez had b.v. ook geen waterleiding maar hadden zij zelf een eigen tankwagen die het gingen halen. Ook hadden zij een generator als de stroom uit viel. En met Carnaval gebeurde dat wel eens…

Ze waren op het moment van onze doorkomst richting Guayaquil wel bezig met een leiding langs de snelweg die langs de kust en een paar plaatsen voert.
Riolering is echter een ander verhaal. Putten die leeggehaald worden komt ook in de Ardennen voor. Maar rioleringen zijn in een wijk als van de school van directrice Fernanda (Semillero de la Patria) niet geheel een van zelf sprekendheid.

Voor de duidelijkheid:
-Je hebt de binnenstad
-Randwijken met gemiddelde personen
-Buitenwijken met rijken
-Wijk met expats (ook duur, wellicht duurder…)

En naast de rondwegen hebben personen percelen opgekocht. Deze zijn per stukje voor een stuk hoger (eufemisme, pure handel) bedrag verkocht om daar illegaal huizen op te laten zetten door de kopers van het stukje grond. Er is nooit geen controle geweest. Dus honderdduizenden mensen wonen in dit soort wijken.

De school van Fernanda en Kasper ligt in de eerste wijk naast de ring. Dit betekend dat de school zo’n 15 jaar daar staat. Ondertussen is de bouw van de wijk legaal gemaakt.
Fernanda’s vader is, dat is wel duidelijk geworden, een belangrijk persoon in de buurt. Hij heeft met zijn bouw bedrijf o.a. de school gebouwd.

De regentijd maakt dat Kaspers auto als een echte ‘4x4’ te werk moet gaan om boven te komen op een glibberige helling. Buiten de hoofdwegen in deze buurten zijn er namelijk geen geasfalteerde wegen. Het lukt ons om bij de school te komen en Jet wordt steeds stiller. Ze was niet lekker de vorig dag maar ze wist dat deze dag Heydi of Evelin tegen zou kunnen komen in hun eigen school. Ondanks dat het vakantie was, was het niet uitgesloten dat ze minimaal 1 meisje zou zien omdat men zich voor deze particuliere school elke jaar op moet geven en precies deze vakantie periode.
Evelin bleek naar familie op het platteland te zijn. Heydi woont 100m verderop maar kwam zo waar al direct aanlopen met haar moeder!!!

Evelin en Heydi zijn onze ‘adoptie’ kinderen. Een projekt welke Fernanda en Kasper opgesteld hebben. Zorgen dat elke leerling (150 nu) een adoptie ouder heeft a 20 Euro per jaar. Dit om de extra kosten die de school moeten maken voor verbetering van de school en mogelijkheden voor de kinderen te bekostigen en niet bij de ouders te leggen die ook voor de school moeten betalen.
Zelf meedoen aan het adoptieplan?? Check: http://travelmessage.nl/kasper/index.php?page=dagboek&dagboek_id=35688

Evelin en Jet zijn beide stil van hun ontmoeting. Een vertederend beeld.
We hebben een rondleiding gekregen van Kasper en horen interessante verhalen over het ontstaan van de school (al voor ‘Kaspers tijd’ met 30 leerlingen) en de buurt.
1 verhaal zegt veel over hoe het nu nog steeds voor staat in dit land. Vanaf het speelplein op de 2e verdieping kijk je uit op de wijk. Kasper zegt “Kijk, dat hutje daar, kun je laten bouwen voor 400 Euro. Maar die man heeft dus gewoon een baan.”
Inclusief grond heeft die man dus zo’n 1700 Euro betaald maar heeft ‘geluk’ dat zijn huis (zonder stromend water en goeie riolering) bijna op de evenaar staat en dat er dus nooit storm is. Dus het minimum loon moet nog echt wat verder omhoog…

Gelijk snapt een ieder dat de € 20,- die per leerling opgehaald wordt met het adoptieplan gewoon zeer nuttig is. Zelfs met een baan ben je nog steeds niet altijd ‘safe’ hier.

Naast het indrukwekkende werd mij ook een foto getoond waarop ik een aantal mannen zag waar ik mee gevoetbald heb bij Soccer Boys (Bleiswijk-Nederland). Ze zagen er goed uit in hun Barcelona (Guayaquil) shirts die ze via Kasper gekocht hadden voor de school maar ik zag gelijk dat mijn extra kilo’s deze winter wel mee vielen….

Aan het eind nog wat foto’s gemaakt en toen weer weg. Bizar…dat is wat in mij opkwam. We gaan een halve wereld afreizen om een school te bekijken. Jet is verlegen, wij zijn stil. Je komt kijkt, hoort en gaat. Pas later besef je waarom je in de B&B een dergelijk initiatief ondersteunt. En weet dat het 100% waard voor ons allen geweest is om dit te ondernemen!!!

’s Avonds hebben wij een gezellige BBQ gehad bij Fernanda en Kasper thuis. Nog meer verhalen over heden,verleden, school, leven in Ecuador en de Ardennen. Heerlijk en super gezellig!

Tegen middernacht haakten wij af. De 3 vluchten van de volgende dag stonden te wachten. Vanaf 11.15 uur Ecuadoriaanse tijd op zaterdag 25 februari ( 6 uur later dan Belgie/Nederland) zouden wij vetrekken.

Een einde van een bijzondere reis:
Relativerend t.a.v. onze ‘problemen’ met water etc. Luxe van een paradijselijk verbleef in Puerto Lopez. De school en de reaktie van Jet (Suus krijgt echt wel wat mee maar kan er nog niets mee). En de relaxte houding van Fernanda en Kasper (mijn backup op de Zuid-Hollandse voetbalvelden).

Wederom zijn we trots dat wij dit hebben mogen doen en de kinderen hier deelgenoot van hebben mogen maken.

Groet, Serge en zijn (SUPER) Fampie :o)

Zelf meedoen aan het adoptieplan?? Check: http://travelmessage.nl/kasper/index.php?page=dagboek&dagboek_id=35688